PDF COI DR KONGO 2012

Službeno ime

Demokratska Republika Kongo (fr.République Démocratique du Congo, eng. Democratic Republic of the Congo)

Državni praznici

Praznici koji se obeležavaju u Demokratskoj Republici Kongo su: 1.januar – Nova godina, 4.januar – Dan mučenika, 1.maj – Dan rada, 17.maj – Praznik oslobođenja, 30.jun -Dan nezavisnosti, 1.avgust – Dan roditelja, 17.novembar – Dan vojske.

Geografski položaj

Demokratska Republika Kongo se nalazi u centralnoj Africi i jedna je od najvećih zemalja afričkog kontinenta i jedanaesta zemlja na svetu po površini teritorije koju zauzima.

DR Kongo se graniči sa Angolom i Zambijom na jugu, Burundijem, Ugandom i Ruandom na istoku, Centralnom Afričkom Republikom i Južnim Sudanom na severu, Republikom Kongo na zapadu i Tanzanijom na istoku.

Uskim pojasom dugim svega 37 km DR Kongo izlazi na Atlantski okean. DR Kongo preseca ekvator i jedna trećina zemlje se nalazi na severnoj hemisferi, a dve trećine na južnoj hemisferi.
Ukupna površina teritorije DR Konga iznosi nešto više od 2 345 000 km².

Središnjim delom DR Konga dominira veliki niski plato koji okružuje vodeni bazen reke Kongo i koji se postepeno spušta u pravcu zapada, prekriven tropskom kišnom prašumom. Pomenuti plato je okružen planinskim terasama na zapadu, dok se na jugu i jugozapadu spaja sa savanama i gustim ravnicama koje se pružaju iza reke Kongo u pravcu severa. Visoki planinski lanci pod nazivom Ruvenzori (Rwenzori Mounteins) se nalaze na istoku zemlje.

Reka Kongo, poznata i kao reka Zaire, je najdublja reka na svetu sa dubinom većom od 220 m. Zahvaljujući činjenici da protiče kroz padavinama bogatu tropsku kišnu prašumu, reka Kongo je treća na svetu po presečnom protoku vode. Takođe, reka Kongo nema veće oscilacije u količini vode koja protiče njome tokom godine zahvaljujući obilnim padavinama. Njena ukupna dužina od 4 700 km čini je drugom najdužom rekom u Africi odmah iza Nila. Najveći deo bazena reke Kongo nalazi se upravo u DR Kongo, a pomenuti bazen zauzima površinu veću od 1 000 000 km².

Severo-istočni deo DR Konga je obeležen planinskim lancima i zbog položaja duž procepa Velike doline (Great Rift Valey) ovaj deo DR Konga je izložen tektonskim i vulkanskim aktivnostima slabijeg intenziteta. Zahvaljujući položaju duž Velike doline, na istočnoj granici DR Konga nalaze se tri velika afrička jezera: Tanganjika, Edvardovo jezero i Albertovo jezero.

Geološka aktivnost procepa Velike doline je, uz formiranje ovih velikih i izrazito lepih jezera, uticala na stvaranje veće količine mineralnog bogatstva koje je tako postalo pogodno za kopanje i obradu. Duž Velike doline u DR Kongu mogu da se nađu veće količine sledećih ruda i minerala: kobalta, bakra, kadmija, zlata, srebra, cinka, mangana, kalaja, germanija, urana, radijuma, boksita, gvozdene rude, nafte, industrijskih i ukrasnih dijamanata i uglja.

Najviši vrh DR Konga je Maunt Stanlej (Mt Stanley) visine 5 110m. Maunt Stanlej se nalazi na Ruvenzori lancu koji se pruža duž granice DR Konga i Ugande. Pomenuti lanac je jedan od najviših u Africi i njegovi najviši vrhovi su tokom cele godine pokriveni snegom, što je uz vrhove Kilimandžara i Maunt Kenije jedinstvena pojava na afričkom kontinentu.

Glavni i najveći grad DR Konga je Kinšasa (Kinshasa) koj broji oko 9 miliona stanovnika. Kinšasa se nalazi na samoj obali reke Kongo, u neposrednoj blizini glavnog grada Republike Kongo – Brazavila, koji se nalazi sa druge strane reke, tako da ova dva grada čine međunarodnu stambenu zajednicu tzv. metro regiju.

Drugi značajni gradovi u DR Kongu su Bandundu, Bukavu, Goma, Kananga, Kindu, Kisangani, Lubumbaši, Matadi, Mbandaka i Mbuji-Maji.

Demokratska Republika Kongo je obeležena različitim klimatskim uslovima u zavisnosti od dela zemlje. U predelu bazena reke Kongo klima je vrela i vlažna, dok je u južnim visoravnima klima hladna i suva. DR Kongo leži na obe strane ekvatora i zbog toga kišna sezona južno od ekvatora traje od maja do oktobra, a severno od ekvatora traje od novembra do aprila. Duž ekvatora kišne padavine su česte tokom cele godine. Tokom kišne sezone česte su jake oluje praćene udarima groma, ali retko traju duže od nekoliko sati. Prosečna količina padavina za celu zemlju je oko 107 cm po km² na godišnjem nivou.

Novi Ustav DR Konga iz 2006. godine predvideo je administrativnu podelu zemlje na 26 provincija, umesto dotadašnjih 11. Provincije DR Konga su: Bas-Uele, Equateur, Haut-Lomami, Haut-Katanga, Haut-Uele, Ituri, Kasai, Kasai Oriental, Kinshasa, Kongo central, Kwango, Kwilu, Lomami, Lualaba, Kasai Central, Mai-Ndombe, Maniema, Mongala, Nord-Kivu, Nord-Ubangi, Sankuru, Sud-Kivu, Sud-Ubangi, Tanganyika, Tshopo, Tshuapa.

Stanovništvo

Prema procenama za 2012.godinu populacija DR Konga iznosi oko 73 599 190 stanovnika.

DR Kongo nastanjuje više od 250 etničkih grupa organizovanih u plemena, među kojima su najbrojnije etničke grupe Kongo (poznati i kao Bakongo), Luba i Anamongo (poznati i kao samo Mongo).

Pripadnici grupe Luba su starosedioci centralnih i južnih provincija DR Konga kao što su provincija Katanga, zatim provnicije Kasai (Kasai Ocidentale i Kasai Orjentale) i provincije Maniema. Pripadnici ove etničke grupe govore jezikom svahili, a u zavisnosti od provincije u kojoj žive koriste se i nekim od luba jezika, luba-kasai ili luba-katanga.

Pripadnici etničke grupe Mongo naseljavaju prostore južno od glavnog toka reke Kongo, južni deo provincije Ekvator i severni deo provincije Bunandu koje se nalaze na zapadu zemlje. Govore jezikom mongo i zvaničnim jezikom lingala.

Pre nezavisnosti dobijene 1960. godine obrazovanje u DR Kongu je u velikoj meri bilo u rukama verskih grupa. Sistem osnovnih škola bio je dobro razvijen u trenutku dobijanja nezavisnosti, međutim, srednjoškolski sistem je bio ograničenog razvoja, dok sistem visokog obrazovanja gotovo da nije postojao u zemlji. Glavni cilj visokoškolskog sistema je bio da se obrazuju činovnici i administratori nižeg nivoa. Od sticanja nezavisnosti, vlasti DR Konga ulažu napore da se poveća pristup obrazovanju i sada su srednjoškolsko i visokoškolsko obrazovanje na raspolaganju mnogo većem broju stanovnika.

Mađutim uprkos uloženim naporima tek oko 67% stanovništva DR Konga je pismeno. Ipak, na svim nivoima obrazovanja muškarci i dalje brojčano nadmašuju žene. Najveći državni univerziteti su Univerzitet u Kinšasi, Univerzitet u Lubumbaši i Univerzitet u Kisangani. Imućniji članovi društva i dalju šalju svoju decu u inostranstvo da se obrazuju, pre svega u zapadnu Evropu.

Procenjeni životni vek stanovništva u DR Kongu za 2012.godinu iznosi 55.7 godina, što je među najnižim na svetu.

Bruto društveni proizvod (BDP) po glavi stanovnika u DR Kongu za 2011.godinu iznosio je oko 350 dolara (USD), što zemlju svrstava na poslednje mesto među svim zemljama sveta.

Religija

Hrišćanstvo je dominantna religija u DR Kongu sa oko 70% stanovništva, od čega oko 50% pripada rimokatoličkoj crkvi, dok oko 20% pripada protestanskim crkvama. Preostalih 30% stanovnika ispoveda islam (10%), kimbagizam (10%) i različite oblike tradicionalnih afričkih vera i sekti (10%).

Kimbagizam predstavlja oblik hrišćanstva ustanovljen od strane Simona Kimbange pod zvaničnim nazivom Crkva Isusa Hrista na zemlji prema proroku Simonu Kimbangi. Kimbangizam je u Kongu doživljavan kao pretnja od strane kolonijalne uprave tadašnjeg Belgijskog Konga i bio je zabranjen. Danas u DR Kongu kimbangizam broji oko 3 000 000 vernika, mahom iz Bakongo plemena u Bas-kongo provinciji Kinšase. Kimbangizam je 1969. godine postao prva nezavisna afrička crkva primljena u Svetski savet crkava.

Pod pojmom tradicionalne vere i sekte (monoteizam, animizam, kult obožavanja predaka) podrazumeva se verovanje u crnu magiju (evil eye), verovanje da polaganje žrtvi precima štiti od zlih sila.

Jezik

Kulturno i etničko bogatstvo DR Konga se možda najviše ogleda u broju jezika koje domaće stanovništvo koristi, jer se u DR Kongo upotrebljava više od 700 jezika. Jezička barijera koju ju je neophodno savladati zarad funkcionisanja države savladana je upotrebom francuskog jezika i domaćih kikongo, tšiluba (tshiluba), svahili (swahili) i lingala jezika kao službenih.

Svahili govori oko 40 % stanovništva DR Konga, i to većinom na istoku zemlje u provincijama Severni i Južni Kivu, zatim provinciji Katanga na jugoistoku DR Konga i Orjentale provinciji na severoistoku. Pripadnici etničke grupe Luba govore svahili jezikom, a u zavisnosti od provincije u kojoj žive koriste se i nekim od luba jezika – luba-kasai ili luba-katanga.

Lingala jezikom govori oko 28% stanovništva i najviše se koristi u glavnom gradu Kinšasi, zatim u severnoj provinciji Ekvator i severoistočnoj provinciji Orjentale.

Kikongo se govori u provinciji Bas-Kongo koja se nalazi na zapadu zemlje i njime se koristi oko 18 % stanovništva DR Konga. Jezik tšiluba se najviše govori u provincijama Kasai Orjentale i Kasai Ocidentale, koji se nalaze u centralnom delu zemlje i njime se služi oko 15% stanovništva DR Konga.

Pripadnici etničke grupe Mongo govore jezikom mongo i zvaničnim jezikom lingala.

Privreda i ekonomija

DR Kongo je zemlja izuzetno bogata prirodnim resursima i mineralnim blagom, ali godine rata, loše uprave i nekontrolisana korupcija učinile su ovu afričku zemlju jednom od najsiromašnijih zemalja sveta. Sa bruto nacionalnim dohotkom po glavi stanovnika nešto višim od oko 300 dolara (USD) u 2011.godini, DR Kongo je jedna od najsiromašnijh zemalja na svetu.

Celokupna ekonomija DR Konga je izrazito zavisna od rudarstva. Rudarstvo je najrazvijenije u Katanga provinciji (koja se nalazi na jugoistoku DR Konga). Najznačajnije rude i minerali koji su rasprostranjeni u DR Kongu su bakar, kobalt, cink, uranijum, zlato, srebro, kaserit i ugalj.

Demokratska Republika Kongo takođe raspolaže i značajnim rezervama dijamanata i drugog dragog kamenja. Više od 70% svih svetskih zaliha jako vrednog minerala kobalta i oko 30% svih svetskih zaliha dijamanata se nalaze u DR Kongu. Vlada DR Konga je u septembru 2010.godine zabranila eksproprijaciju minerala na istoku zemlje sa ciljem da spreči nelegalno vađenje i krijumčarenje minerala.

Najznačajnija poljoprivredna dobra koja se uglavnom izvoze iz DR Konga i koja donose prihod državi su kafa, šećerna repa, palmino ulje, guma, kakao, čaj i pamuk.

Najznačajniji poljoprivredni proizvodi koji se u DR Kongu koriste za ishranu su kikiriki, pirinač, kukuruz i manioka (biljka od koje se pravi brašno za hleb).

Obradivo plodno zemljište u DR Kongu se prostire na svega 3% do 3.5% celokupne teritorije zemlje. Međutim, interesantno je da poljoprivredna industrija i pored toga čini najveći deo bruto domaćeg proizvoda sa oko 40% BDP-a. Industrija doprinosi sa 25%, a uslužni sektor čini 35% bruto domaćeg proizvoda.

Važno je naglasiti činjenicu da celokupna poljoprivredna proizvodnja DR Konga nije dovoljna da zadovolji prehrambene potrebe zemlje i da DR Kongo uvozi znatne količine hrane. Međutim, ni količina uvezene hrane nije dovoljna da zadovolji potrebe stanovništva DR Konga i procenjuje se da je oko dve trećine stanovništva DR Konga izloženo neuhranjenosti.

DR Kongo poseduje značajne prirodne resurse koji predstavljaju dobar osnov za razvoj ekonomije i predstavljaju najznačajnije bogatsvo nacije. Međutim, ekonomski rast DR Konga se nalazi u opadanju još od osamdesetih godina prošlog veka. Dva velika rata, koja su počela 1996. godine, su dramatično smanjila nacionalni dohodak, priliv sredstava u državni budžet i doveli su do povećanja spoljnog duga DR Konga.

Loša infrastruktura, nesigurnost povezana sa ishodom konflikta, ogromna korupcija i neadekvatno zakonodavstvo odbijaju potencijalne investitore od ulaganja u DR Kongo.
Zbog navođenja osnovnih statističkih podataka o ekonomiji DR Konga, značajno je navesti da su godine političkih nestabilnosti za posledicu imale cvetanje tzv. sive ekonomije koja se odvija izvan zakonskih okvira, zbog čega se ne mogu pouzdano utvrditi osnovni ekonomski statistički podaci.

Prema indeksu percepcije korupcije, DR Kongo je u 2011.godini svrstan na 168. mesto od 183. države sveta.
Prema indeksu humanog razvoja DR Kongo se u 2011.godine nalazio na poslednjem mestu među državama sveta (187. od 187 zemalja). Humani indeks razvoja je formula kojom se mere faktori kao što su siromaštvo, pismenost, obrazovanje i životni vek stanovništva.

Istorijsko-politički razvoj

Najstariji poznati stanovnici područja današnjeg DR Konga bili su pigmejski narodi koji su nastanjivali ovo područje pre migracija Bantu naroda koji su ih potisnuli u planinska područja. Bantu narodi su okončali svoju migraciju sa severa iz današnje Nigerije u današnji DR Kongo između šestog i osmog veka nove ere.

Evropa je saznala za područje današnjeg DR Konga kada je krajem petnaestog veka portugalski moreplovac i istraživač Diego Kao (Diego Cao) pronašao ušće reke Kongo. Sredinom devetnaestog veka novinar i istraživač Henri M. Stenli (Henry M. Stanley) je sproveo istraživanje unutrašnjosti bazena reke Kongo što je otvorilo put evropskoj kolonizaciji današnjeg DR Konga.

Pomenuti istraživač je nastavio istraživanje i uspostavljanje odnosa sa lokalnim stanovništvom po nalogu i za račun belgijskog kralja Leopolda II. Prostor današnjeg DR Konga je zvanično kolonizovan 1885.godine kao lični posed belgijskog kralja Leopolda II pod nazivom Slobodna država Kongo (Congo Free State).

Belgijski parlament je 1908. godine posle niza unutrašnjih i spoljašnjih pritisaka preuzeo upravu nad Slobodnom državom Kongom od belgijskog kralja. Područje današnjeg DR Konga je pripojeno Belgiji pod nazivom belgijski Kongo i belgijska Vlada je vršila upravu nad ovim područjem sve do nezavisnosti za koju su se Kongoanci izborili 1960. godine.

Odmah po dobijanju nezavisnosti sredinom 1960. godine u novoosnovanoj Republici Kongo održani su izbori na kojima je za predsednika izabran Džosef Kasavubu (Joseph Kasavubu), a premijer je postao Patris Lumumba (Patrice Lumumba).

Mlada afrička država je već nekoliko nedelja po nezavisnosti 1960.godine osetila celokupan teret upravljanja tako velikom i raznolikom državom. Nezadovoljna svojim položajem, kongoanska vojska se pobunila i uskoro izbijaju neredi u kojima je glavna meta bilo belačko stanovništvo.

Više desetina hiljada belgijskih državljana koji su živeli u nekadašnjem Belgijskom Kongu je proterano tokom 1960.godine, a predsednik najbogatije provincije Katange je iskoristio nerede i pobunu da proglasi nezavisnost pomenute provincije čime je dodatno otežao poziciju centralne vlasti.

Premijer Lumumba se obratio Sovjetskom Savezu za pomoć, ali pre nego što je došlo do realizacije ove pomoći, 5.septembra 1960.godine Lumumba je smenjen od strane predsednika Kasavubua. Međutim, premijer Lumumba je odbio da prihvati ovu odluku smatrajući je kao neustavnu.

Džosef Mobutu, glavnokomandujući u vojsci Konga, je iskoristio nestabilnost vlasti i proglasio je da „neutrališe” svo političko vođstvo i krajem 1960.godine privremeno preuzima vlast u ime vojske.

Premijer Patris Lubumba je 17. januara 1961.godine kidnapovan i ubijen pod misterioznim okolnostima. Prema zvaničnoj izjavi on je ubijen u provinciji Katanga dok je pokušavao da pobegne iz zemlje, ali postoje opravdane sumnje da je ubijen u zaveri organizovanoj od strane predsednika Kasavubua, a uz pomoć belgijskih i američkih snaga.

Džosef Mobutu je uskoro vratio vlast u ruke predsednika Kasavubua, ali to nije donelo mir mladoj kongoanskoj Republici. Predvođeni Mois Čombeom (Moise Tshombe) i pomognuti belgijskim i drugim stranim snagama, separatisti koji su se borili za nezavisnost provincije Katanga su i dalje držali kontrolu nad ovom provincijom.

U periodu od 1961. godine do početka 1963. godine separatističke snage su uspevale da održe kontrolu nad Katanga provincijom, ali presudni trenutak je bio kada su snage UN-a ušle u otvorene sukobe sa separatistima i početkom 1963. godine uspele da ih primoraju na potpisivanje primirja i odustajanje od svojih zahteva.

Značajno poglavlje istorije DR Kongo je otvoreno 1965. godine kada su se iste godine desila dva prevrata. Na parlamentarnim izborima održanim 1965. godine pobedu je odneo nekadašnji lider separatističke Katanga provincije Mois Čombe, ali ga je odmah po preuzimanju vlasti zbacio predsednik Džosef Kasavubu. Ubrzo posle državnog udara od strane Džosefa Kasavubua glavnokomandujući u vojsci Konga, Džosef Mobutu, još jednom 1965.godine preuzima vlasti u svoje ruke svrgavajući Kasavubua.

Ubrzo po preuzimanju vlasti 1965.godine Džosef Mobutu je centralizovao državni aparat usredsređujući vlast u svojim rukama.

Sledeći korak u uspostavljanju diktature Džozefa Mobutua je bilo osnivanje političke partije pod nazivom Narodni revolucionarni pokret – (MPR – Mouvement Populaire de la Révolution) 1966.godine, koja je postala jedina dozvoljena politička partija.

Džosef Mobutu je sproveo obiman projekat „afrikanizacije” cele zemlje sa ciljem uklanjanja tragova kolonijalne prošlosti i buđenja kulturnog identiteta kongoanskog naroda. U tom cilju Mobutu je naredio da svi građani promene svoja imena iz evropskih u afrička. Sam Džosef Mobutu je dao primer građanima promenivši ime u Mobutu Sese Seko Koko Ngbendu Va Za Banga (Mobutu Sese Seko Koko Ngbendu Wa Za Banga), što u prevodu znači nepobedivi ratnik koji neustrašivo ide iz pobede u pobedu i iza sebe ostavlja plameni trag.

Imena mnogih gradova su takođe promenjena, pa je tako Leopoldvil postao Kinšasa, Stanlejvile je postao Kisangani, a Elizabetvil je postao Lumumbaši.

Mobutu Sese Seko je naredio i da se samo ime zemlje promeni iz Demokratska Republika Kongo u Zair, jer je Zair afričko ime reke Kongo.

Mobutu Sese Seko je uživao podršku zapadnih sila posebno Sjedinjenih Američkih Država (SAD) i predstavljao je važnog saveznika sve do kraja Hladnog rata. Podršku zapadnih sila Mobutu Sese Seko nije dobijao samo na osnovu svog otpora prema komunizmu, već i omogućivanjem neometanog izvoza velikih količina mineralnih rezervi kojima DR Kongo obiluje.

Relativni mir i stabilnost u zemlji su trajali sve do 1977. godine kada je došlo do pobune u Katanga provinciji. Opoziciona grupacija pod nazivom Oslobodilački front kongoanske nacije (FLNC – Front de la Libération Nationale Congolaise) koja je delovala iz Angole je izvršla invaziju na Katanga provinciju. Mobutu Sese Seko je uz pomoć francuskih i marokanskih snaga uspeo da porazi pobunjenike i da održi kontrolu nad Zairom.

Tokom osamdesetih godina dvadesetog veka Mobutu Sese Seko je uspevao da se održi na vlasti, uprkos jako lošoj ekonomskoj situaciji u zemlji, rastućem pritisku od strane unutrašnjih opozicionih snaga koje su tražile šira politička prava i internacionalnim kritikama uzrokovanim jako lošim stanjem ljudskih prava u tadašnjem Zairu.

Početkom devededesetih godina dvadesetog veka dolazi do kraja Hladnog rata i svetska politička klima se nepovoljno promenila po Mobute Sese Sekoa jer više nije bio neophodni saveznik u borbi za svetsku prevlast između kapitalističkog i socijalističkkog bloka.

Gubitak podrške od strane zapadnih sila je primorao Mobutu Sese Sekoa da popusti pod zahtevima za demokratizacijom zemlje. Međutim, nastale promene su bile više kozmetičke prirode nego što su donele značajniju demokratizaciju, jer iako je uveden višepartijski sistem i opoziciji dozvoljen rad, Mobutu Sese Seko je u svojim rukama zadržao najveći deo vlasti.

Posledice rata u susednoj Ruandi, u kome je Hutu pleme izvršilo genocid nad plenemom Tutsi, su se prelile i na Zair. Procenjuje se da je oko 800 000 ljudi iz plemena Tutsi ubijeno tokom 1994.godine. Oko 2 miliona Huta iz Ruande je prebeglo ka istoku teritorije Zaira tokom 1994.godine, bežeći od moguće osvete Tutsa. Duž granice Ruande i Zaira otvoren je veći broj izbegličkih kampova za hutske izbeglice.

U pomenutim kampovima naoružane hutske milicije su obučavale vojnike i odatle su vršili napade na Ruandu. Krajem 1996. godine vojske Ruande i Ugande su odlučile da napadnu Zair i da zaustave napade koji su dolazili iz kampova na granici, a dodatni motiv je bio i mogućnost iskorišćavanja bogatih mineralnih nalazišta u Zairu.

Opozicija Mobutovog režima je spremno reagovala na ovaj upad vojski susednih zemalja i ubrzo je osnovana vojna formacija pod nazivom Alijansa demokratskih snaga za oslobođenje Konga-Zaira (Alliance des Forces Democratiques pour la Liberation du Congo-Zaire (AFDL)) predvođena Lorent Dezire Kabilom (Laurent-Desire Kabila).

Do kraja maja 1997. godine Mobutu Sese Seko je morao da prizna poraz i da se odrekne vlasti i uskoro je napustio Zair. Za novog predsednika 1997.godine imenovan je vođa opozicionih snaga Lorent Dezire Kabila, koji je ubrzo po preuzimanju vlasti ukinuo naziv Zair i vratio stari naziv Demokratska Republika Kongo.

Lorent Dezire Kabila je u Oružane snage Konga uključio veliki broj vojnika i oficira iz Ruande i na taj način je Ruanda indirektno imala veliki uticaj na politiku svog znatno većeg suseda. Lorent Dezire Kabili svakako nije odgovarala ovako značajno vojno prisustvo snaga Ruande i 1998. godine je zatražio od vojnih snaga Ruande da napuste DR Kongo.

Ruanda se nadala da će kroz vojnu prisutnost u DR Kongu moći da kontroliše značajna bogatstva DR Konga i odbila je da povuče svoje snage. Ubrzo je na osnovana pobunjenička vojna formacija podržana od strane Ruande pod nazivom Kongoanska unija za demokratiju (Rassemblement Congolais pour la Democratie – RCD). Snage vojske Ruande i njihovi saveznici iz Kongoanske unije za demokratiju su 2. avgusta 1998. godine započele pobunu i uskoro su im se pridružile dodatne snage iz Ruande i Ugande. Dva dana kasnije pomenute snage su krenule ka Kinšasi sa namerom da svrgnu Lorenta Dezirea Kabilu i da postave vladu predvođenu Kongoanskom unijom za demokratiju.

Napad snaga Ruande i njenih saveznika iz DR Konga je u poslednjem trenutku zaustavljen kontraofanzivom udruženih snaga Angole, Namibije i Zimbabvea koje su stupile u rat na strani vlade DR Konga. Ruandska vojska i snage kongoanske Unije za demokratiju su se povukle u istočni deo DR Konga gde su uspostavili de facto kontrolu nad ovim delom zemlje i odakle su nastavile sa napadima na kongoanske snage i njihove saveznike.

Uganda je takođe želela da osigura svoje interese u Kongu i 1999. godine je podržala osnivanje još jedne pobunjeničke grupacije pod nazivom Pokret za oslobođenje Konga (Mouvement pour la Liberation du Congo – MLC). Pokret za oslobođenje Konga je imao svoje uporište u Ekvator provinciji, rodnoj provinciji Mobutu Sese Sekoa, i regrutovao je svoje snage upravo među osobama još uvek odanim Mobutu Sese Sekou.

Tokom prvog dela 1999. godine DR Kongo je bio de facto podeljen na tri dela, jedan je kontrolisala vlada DR Konga, drugi deo su kontrolisale snage odane Ruandi dok su treći deo kontrolisale snage Ugande. U tom momentu snage su bile relativno izjednačene i nije bilo mogućnosti za dalje vojno napredovanje bilo koje strane.

Vojna pat pozicija je dovela do početka pregovora o primirju koji su započeti u julu 1999. godine u gradu Lusaki u Angoli. Sve zaraćene snage su avgusta 1999. godine potpisale mirovni ugovor koji je predviđao prestanak svih neprijateljstava, razmeštanje snaga UN-a, povlačenje svih stranih snaga i početak među-kongoanskog dialoga koji bi doveo do raspisivanja izbora i osnivanja prelazne vlade.

Međutim, strane potpisnice mirovnog ugovora iz Lusake nisu u toku 1999. godine i 2000. godine uspele da u delo sprovedu odredbe pomenutog sporazuma. Kao najznačajniji krivac označen je Lorente Dezire Kabila zbog svog blokiranja napora da se trupe UN-a razmeste po DR Kongu, potiskivanja političke aktivnosti u zemlji i ometanja uspostavljanja unutar-kongoanskog dialoga.

Tokom 2000. godine Ujedinjene nacije nisu mogle da upute mirovne trupe jer su se sukobi u DR Kongu nastavili. U gradu Kisanganiju u provinciji Orjentale, su se međusobno sukobile snage Ugande i Ruande, a snage odane Lorente Dezire Kabili su napale Ekvator provinciju koja se nalazi na severozapadu DR Konga.

Lorente Dezire Kabila je ubijen od strane svoga telohranitelja početkom 2001. godine i na mestu predsednika ga je nasledio njegov sin Džozef Kabila (Joseph Kabila).

Džozef Kabila je odmah po preuzimanju vlasti pozvao na okončanje neprijateljstava i već u februaru 2001.godine potpisan je novi mirovni sporazum. Ubrzo su skoro sva neprijateljstva okončana iako je bilo slučajeva raznih odmetničkih napada u istočnom delu DR Konga. Do kraja 2002.godine skoro sve strane snage su se povukle iz DR Konga.

Početkom 2003. godine u Pretoriji u Južnoafričkoj Republici potpisan je novi mirovni ugovor kojim su obuhvaćene sve zaraćene grupacije u DR Kongu. U junu 2003. godine osnovana je Prelazna vlada DR Konga na čelu sa Džozefom Kabilom, dok su četiri potpresednika prestavljala bivšu vladu, bivše pobunjenike, političku opoziciju i civilno društvo. Uprkos potpisanom primirju sukobi na istoku zemlje su se nastavili i tokom 2003. godine i 2004.godine.

Pripadnici Hutu milicija iz Ruande, koji su nastanjeni u istočnom delu DR Konga odgovorni su za mnoga kršenja ljudskih prava tokom 2005.godine, između ostalog masovna ubistva, silovanja i otmnice kongoanskih civila. Takođe tokom 2005.godine sukobljene milicijske grupe podržane od strane Ugande i Ruande sukobile su se na severoistoku DR Konga u regionu Ituri, boreći se oko kontrole granične trgovine i zlatnih rezervi na toj teritoriji.

Glasači su 2005. godine na referendumu potvrdili novi Ustav DR Konga i sledeće godine, 30.jula 2006.godine su održani prvi višestranački izbori još od 1970. godine.

Na pomenutim izborima građani DR Konga su glasali za poslanike Narodne skupštine i za predsednika. Izbori su od strane međunarodne zajednice ocenjeni kao uspešni i mahom su prošli u mirnoj atmosferi. Na izborima za predsednika u prvom krugu je oko 45% glasova dobio Džosef Kabila, dok je oko 20% dobio Žan Pjer Bemba (Jean-Pierre Bemba). Odmah posle objavljivanja rezulatata izbora za predsednika na ulicama Kinšase su izbili neredi u kojima su se sukobile pristalice Džosefa Kabile i Žan Pjer Bembe. Pomenuti neredi nisu prerasli u veće sukobe i oktobra 2006. godine održan je drugi krug izbora u kome je Džosef Kabila odneo pobedu.

Tokom oktobra 2008.godine situacija na istoku DR Konga se znatno pogoršala, posebno u oblasti provincije Severni Kivu, izbijanjem sukoba između vladinih snaga i oružane grupe predvođenje Loranom Nkudom. Desetine hiljada ljudi su primorane da napuste svoje domove, a kako su državne snage napustile svoje borbene teritorije, došlo je do brojnih zloupotreba i kršenja ljudskih prava od strane pobunjeničkih grupa.

Tokom 2008.godine došlo je do povećanja tenzija između Demokratske Republike Kongo i Ruande, zbog navodne podrške koju Ruanda obezbeđivala pobunjenicima i Nkudi. Ujedinjene nacije su optužile pobunjeničku grupu generala Nkude CDNP (Nacionalni kongres za oslobođenje naroda), i vladine snage da su u gradu Kivanji u novembru 2008.godine počinili ratne zločine.

Vlada DR Konga je u januaru 2008.godine potpisala primirje sa 22 oružane grupe koje su delovale u istočnom delu zemlje. Ovo primirje nije obuhvatilo Demokratske snage za oslobođenje Ruande (FDRL) – oružanu milicijsku grupu sačinjenu većinom od etničke grupe Hutu. Većina od FDRL boraca su pripadnici Ex FAR milicije Ruande koji su 1994.godine izvršili genocid su nad plemenom Tutsi u Ruandi a zatim pobegli na teritoriju DR Konga.

Krajem 2008.godine odnosi između DR Konga i Ruande se značajno popravljaju, i vlade dve zemlje potpisuju ugovor o zajedničkoj borbi proiv FDRL pobunjenika. Predsednik Kabila je tokom 2009.godine odobrio amnestiju oružanim grupama koje deluju na istoku zemlje kao deo nagodbe za uspostavljanje mira.

U pokušaju poboljšanja odnosa između DR Konga i Ruande, dve zemlje su tokom 2009.godine potpisale ugovor o međusobnoj saradnji u borbi protiv pobunjeničkih milicija Hutu etničke grupe koje deluju na teritoriji istočnog Konga. Takođe 2009.godine je usledilo hapšenje generala Nkude koji se nalazio na teritoriji Ruande.

Uprkos pokušajima vlade DR Konga da na istoku zemlje uvede red i uspostavi kontrolu nad oružanim grupama, izaslanik Ujedinjenih nacija je u svom izveštaju zaključio da Vlada nije uspela da uspostavi kontrolu nad tom teritorijom i da se tokom 2009. godine desilo mnogo zloupotreba ljudskih prava, kao